Soms doen vergeten herinneringen pijn…. ‘ Het leven is dan als een adventskalender’. ‘Niet met chocolaatjes, maar met indrukken en verstopte herinneringen’. 

‘Alsof er een luikje wordt opengemaakt’. Door een gebaar, een woord of een zintuiglijke ervaring kunnen diepgewortelde herinneringen intens voelbaar worden ervaren. Geen zoete en liefdevolle herinneringen, maar pijnlijke en vergeten herinneringen. In die herinneringen zitten de dromen en wensen in niet-erkende gevoelens. Ze zijn verstopt achter een luikje. Soms een mooi luikje, soms een verborgen luikje, maar vaker een luikje waarvan je het bestaan niet meer weet. Daarachter zit ook het afscheid van wie je echt bent.

Ervaringen in het leven leiden tot wezenlijke spiegeling en herkenning. Identiteitsgevoel krijgt kans te ontstaan en geeft houvast aan de rest van je leven. Er ontstaat een liefdevolle relatie met jezelf en anderen. Je vormt herinneringen en je bent in staat om in verwondering te leven. Mooie en goede herinneringen geven hoop en bieden troost in moeilijke tijden. Dit is verbinding met jezelf en anderen.

Niet alle ervaringen zijn mooi. Ervaringen kunnen ook pijnlijke herinneringen zijn omdat ze appelleren aan een diep en onverwerkt gevoel van verlies, teleurstelling of onmacht. Deze herinneringen geven geen houvast maar brengen je uit balans. Ze maken echter wel deel uit van je identiteit. ‘Dit is wie je bent en hoe je je voelt’.

De menselijke geest is echter goed in staat om pijnlijke ervaringen (voor een deel) weg te stoppen. Alsof het nooit heeft plaatsgevonden. Die vergeten herinneringen symboliseren tegelijkertijd de vervreemding van jezelf en het contact met het werkelijke leven. Hoewel het deel uit maakt van je geschiedenis, is het een werkelijkheid waar je geen verbinding meer mee maakt.

‘Hoe je denkt bepaalt ook hoe je je voelt. Een woord kan letterlijk alles openbreken’.

‘Het kleine meisje dat zo graag haar hele leven wilde blijven zingen maar in het volwassen leven, na pijnlijke levensgebeurtenissen, haar stem kwijtraakte. Ze vergat dat zingen haar passie was.  Ze vergat ook dat niemand haar verdriet had opgemerkt. Verborgen achter een luikje met verstopte gevoelens ’.

‘De volwassen man die al vroeg afscheid nam van zijn jeugd en zijn idealen. Hij heeft zijn hele leven onbewust gezocht naar erkenning in een zoektocht waar hij zichzelf kwijtraakte. Nu is hij zich niet meer echt bewust van zijn eigen kracht. Achter zijn luikje zitten gevoelens van onthechting en eenzaamheid. Het kwetsbare gevoel dat dit oproept verwart hem. Onzichtbaar verdriet’.

‘Het kind dat uitgelachen werd en niet serieus genomen, heeft die gekwetste gevoelens weggestopt achter een stoer ‘goudkleurig’ luikje. Om in een fantasiewereld te kunnen leven. Ervaringen worden illusionair. Een stille wereld. Nog steeds niet worden gezien en gehoord‘.

Hoe zou het zijn als voor elke vergeten herinnering ruimte komt voor die diepgewortelde hoop, dromen, wensen en verlangens?  Luikjes die je bewust kunt opendoen waarmee je kunt herinneren wie je eigenlijk bent. Het is ook soms een noodzaak te herinneren om jezelf te kunnen en willen (h)erkennen. Om jezelf en anderen toegang te geven tot die verbinding met je werkelijke leven.

Wees liefdevol en oprecht in communicatie met anderen. Wees je bewust wat woorden in gedachten kunnen openbreken. Geef jezelf en anderen erkenning om ervaringen en herinneringen te laten bestaan zoals ze zijn.

‘Alles is energie en wij hebben de capaciteiten om de energie te sturen in een richting die voor elk mens goed is. Je kunt de wereld veranderen als je mensen om je heen aanraakt en hen inspireert zodat ze anderen aan kunnen raken’. Anatol Kuschpeta

©Hanneke van den Berg (aug. 2014)