Over tekenen, dromen en wensen
Terwijl ik uit de winkel stapte aan de gracht in de binnenstad, noemde hij mijn naam. Verbaasd keek ik op. Op de een of andere manier kom ik altijd mensen van vroeger tegen in winkels aan de gracht. Hij was oud geworden. Natuurlijk was hij dat, dat ben ik inmiddels ook. Een beetje dan. Beleefd zei ik hem gedag, verbaasd dat hij mijn naam nog wist. Ik hoorde het carillon van de kerk een dromerig liedje spelen. Ik keek om mij heen terwijl ik mij afvroeg of ik ook gewoon kon weglopen zonder onbeleefd te zijn.
Ik had hem meer dan veertig jaar niet gezien. Mijn altijd zeer correcte docent uit de middelbare schooltijd. De enkele keer dat ik hem in de stad zag lopen bleef ik op een afstand. Hij had met vlijmscherpe tong nogal kwetsende dingen gezegd. Over mijn tekeningen. Maar vooral over mijn karakter. Daar had ik helemaal niets van begrepen, want zoveel contact hadden we helemaal niet. Zijn taak was om mij technieken leren en het beoordelen van mijn tekeningen waarmee ik inzicht kon ontwikkelen. Ik had het mij aangetrokken. Heel erg zelfs. En ik verdween uit zijn blikveld, zonder weerwoord.
In mijn idee had hij er indirect voor gezorgd dat ik mijn kunstacademie aspiraties voortijdig heb weggegooid en een andere richting ben opgegaan. Natuurlijk ben ik daar zelf verantwoordelijk voor geweest en waren er allerlei omstandigheden die daar aan hebben meegewerkt. Het was in dezelfde periode dat ik mijn podium angst niet kon overwinnen en mijn piano opleiding had afgebroken. Die heb ik later alsnog opgepakt en via staatsexamen afgemaakt. De podium angst bleef en ik ging mij toeleggen op lesgeven en begeleiden. Ik realiseer mij dat al die jaren ongemerkt voorbij zijn gegaan.
‘Luister zei hij, ik wil even met je praten als je tijd hebt’. Hij had nog steeds die scherpe oogjes waarmee hij mij aankeek. Maar hij keek vriendelijk. Dat wel. Ik keek hem recht aan en dacht, dit ga ik professioneel afhandelen. We liepen een stukje van de gracht vandaan.
‘Ik heb je lang niet gezien’ begon hij. Ik knikte braaf. En wat bijzonder om je te treffen. Ik herkende je meteen. …Oh… ‘lang geleden he. Je was een van mijn meest eigenwijze leerlingen, en je had talent’. …Oh… ‘Ik weet nog wat ik tegen je hebt gezegd destijds. Het was niet zo eerlijk eigenlijk. Daar heb ik spijt van gehad’. Een beetje verward dacht ik, en ik geloof dat ik ook nog mijn hoofd schudde, waarom komt hij daar nu mee. Hij vertelde kort over zijn leven. Ik knikte en kon het zelfs een beetje begrijpen. En ik zei dat het goed was nu. Dat woorden helend zijn. Dat er alleen een toekomst is.
Hij vroeg hoe het met mij ging en zei dat hij mij had gevolgd, ook via mijn vader. Dat wist ik niet, zoals ik zoveel eigenlijk niet weet. Ik vertelde dat het goed ging met mij. Dat was het. En we gingen weer uit elkaar. Ik op mijn fiets in de miezerige regen, hij lopend richting de binnenstad. Hij woonde vast nog steeds in dat oude huis aan een van de grachten. Maar dat heb ik hem niet gevraagd. Ik heb hem niet verteld hoe mijn leven een wending had genomen toen. En ik meer dan veertig jaar niet heb getekend. Dat ik pas een map met tekeningen vond die mijn vader had bewaard. Mijn vader bewaarde namelijk alles, vandaar ook dat we acht maanden bezig zijn geweest met het uitruimen van het huis.
De ontmoeting was ook enigszins ontnuchterend. Zijn didactische vaardigheden destijds hadden wel wat aandacht verdiend. Evenals zijn communicatieve vaardigheden. Maar wie interesseerde dat toen eigenlijk. Natuurlijk kunnen woorden die worden gezegd blijven hangen, intimiderend en veroordelend. Dat laatste vooral zorgt voor het gevoel van onthechting en eenzaamheid, in de overtuiging dat je iets niet waard bent. En of dat je er niet toe doet. Maar juist dan kun je een keuze maken in verbinding met jezelf. En overigens ook in verbinding met anderen.
Als ik terugkijk loopt het leven zoals het loopt. Eigenlijk heb je niet zoveel invloed daarop. Je kunt alleen je best doen. Wat ik waardeerde was dat hij het voorval niet was vergeten. En mijn naam zelfs nog wist. Ik denk dat die erkenning het meest wezenlijke is geweest voor mij.
Ik heb hele mooie opleidingen gedaan en hou van mijn werk. Ik heb muziek altijd gecombineerd met mijn therapeutenwerk. En ik heb mijn creativiteit daarin kunnen gebruiken. Dat doe ik nog steeds.
En er is altijd een nieuw begin. Voor de zekerheid heb ik nieuwe houtskool potloden gekocht.
De aquarel is van Hendrika Sluyter, Meisjes met losse haren. Amsterdam. (jaartal niet duidelijk) afmeting +/- 23×18 cm. (Prive bezit)
#tekenen #kunst #opleidingen #herinneringen #wijsheid #begin #veranderingen #richtingen #verloren #dromen #nieuwe #toekomst #anderen #keuzes
©Hanneke van den Berg
Sinds 2010 heb ik een succesvolle praktijk voor Coaching, Counseling en Training. Ik bied unieke programma’s voor stressmanagement en persoonlijke ontwikkeling. Hierdoor ben ik de verbindende schakel tussen persoonlijk leiderschap, kwaliteit en vitaliteit.
Verander je perspectieven en creëer een stressvrij en gezond leven!
#Persoonlijk #Leiderschap #Verbinding en #Identiteit
⇒ Like hier mijn facebookpagina!
Laat een reactie achter in het commentaarveld!