Over mijn moeder.
De zon schijnt door de ramen van de auto. Een regenbui heeft eerder voor veel wateroverlast gezorgd en de zon tekent strepen op de natte voorruit. Door de speakers klinkt het Benedictus van Karl Jenkins. Ik zet het volume harder en doe mijn ogen even dicht. De muziek, fenomenaal en indringend, met zware cello streken in de lyrische passages, geeft bijna een fysieke reactie. Alsof de muziek door mijn aderen stroomt, zich in mijn hoofd nestelt en voelbaar is in mijn vingertoppen. En mij troost, zonder dat ik mij bewust was dat ik daar behoefte aan had.
Als ik weer naar buiten kijk stapelen de wolken zich opnieuw in donkere groepen. Ik doe mijn best om er een dier in te zien. Ik hoop dan maar dat het een lief dier is. Het is nog vroeg in de ochtend, nog even en het zal drukker worden.
Het kleine parkeerterrein staat nog niet vol. Dat is een goed teken, denk ik. Langs mij schuifelen twee heren, beiden met een geruite pet op. Zij komen van het naastgelegen verzorgingstehuis. Zij klemmen een soort aktetas tegen zich aan die zij netjes neerzetten als zij gaan zitten op het bankje dat het dichtst bij het water staat. Zelfs van een afstand kan ik zien dat zij zwijgend naast elkaar zitten. Ik vraag mij af wat zij denken als zij die eend zien die alleen voorbij zwemt. Of herinneringen hen ook volgen. Misschien kunnen zij er geen afstand van nemen en voelen zij zich overweldigd. Maar waarschijnlijker is het dat zij niets denken en genieten van het water en de rust en zijn het mijn eigen gedachten die ik projecteer.
Het is jaren geleden dat ik zo dicht bij het gebouw ben gekomen waar mijn zieke moeder is overleden. Ik ben er ook nooit meer binnen geweest. Er is niets veranderd. Nog steeds zijn er dezelfde deuren die geruisloos open en dicht gaan. Bijna symbolisch. Ik heb ontroerende herinneringen aan die periode. Er is een filmpje waarop mijn moeder te zien is, samen met de verpleging rond de grote tafel zit en met hen Schubert liederen zingt. Iets dat ze door allerlei omstandigheden en tot haar grote verdriet al langere tijd niet meer had kunnen doen.
Benedictus is inmiddels bij het slotakkoord en ik stap uit de auto. Terwijl ik naar het gebouw loop voel ik even een lichte aarzeling, want eigenlijk durf ik toch niet zo goed naar binnen te gaan. In het gebouw heerst een sfeer van rust. En hoewel dit natuurlijk ook wel mijn herinneringen zijn waar ik betekenis aan heb gegeven, heb ik nergens anders meegemaakt dat die serene sfeer bijna tastbaar is. De houten tafel met de mooie stenen en de altijd brandende kaarsen.
Gek genoeg voel ik mij niet echt verdrietig. Ik moet wel denken aan het verdriet dat daar aanwezig is. Bij de mensen die afscheid komen nemen of al afscheid hebben genomen. Soms in wanhoop of boosheid omdat ze iets niet hebben kunnen afmaken. Rouw gaat een eigen weg en volgt een eigen tempo. Dat is soms onverklaarbaar en onberekenbaar. Wij hebben destijds afscheid kunnen nemen van mijn moeder en dat is iets om dankbaar voor te zijn.
Ik doe waarvoor ik ben gekomen en geef een tas met zinvolle dingen aan de verpleging. Daarna vertrek ik weer. Als ik uit het gebouw met de geruisloze deuren stap, begint de zon opnieuw te stralen. Als een glimlach.
De aquarel is van Hendrika Sluyter, 1889, prive bezit
#rouw #herinneringen #afscheid #Schubert #zingen #moeder #leven #verdriet #zon #regen #gedachten #momenten #dankbaar #muziek #troost
©Hanneke van den Berg
Sinds 2010 heb ik een succesvolle praktijk voor Coaching, Counseling en Training. Ik bied unieke programma’s voor stressmanagement en persoonlijke ontwikkeling. Hierdoor ben ik de verbindende schakel tussen persoonlijk leiderschap, kwaliteit en vitaliteit.
Verander je perspectieven en creëer een stressvrij en gezond leven!
#Persoonlijk #Leiderschap #Verbinding en #Identiteit
⇒ Like hier mijn facebookpagina!
Laat een reactie achter in het commentaarveld!