Over Con Sordino en thee drinken
Mijn vader had vroeger de gewoonte om mij terecht te wijzen met muziektermen. Als ik bijvoorbeeld te hard ‘ratelde’, ruzie maakte of in zijn ogen te druk was zei hij plagerig: ‘Con Sordino’ (het dempen van het geluid en eventuele verandering van de klank). Als ik te kattig was, en dat was ik wel eens, zei hij liefjes: ‘Dolce’, (lief, zacht, aardig) . Hij voegde als echte thee liefhebber er meestal ook nog aan toe: ‘ga een kopje thee drinken’. Ik werd daar altijd nogal nijdig van want ik vond het niet grappig en geduld was niet mijn sterkste eigenschap. We waren allemaal behoorlijk temperamentvol in de familie, met vinnige tenen, iedereen had altijd gelijk en dat werd ook luidkeels gedeeld. Lachen ook. Boosheid was er snel en nog sneller weer verdwenen. Vivace.
Nu is mijn enkel gebroken en word ik gedwongen om ‘rustig’ te doen. Ik kan ook niet anders want anders forceer ik mijn enkel en dus ben ik nu nog enkele weken aangewezen op gips, loopkrukken, fysiotherapie en voorzichtig doen. Het voordeel is wel dat ik alle tijd heb om te lezen en te schrijven. Het is natuurlijk wel een ander ‘rustig zijn’ en ik moet er even aan wennen.
Mijn vader heeft in zijn leven ook wel momenten gehad waardoor hij rustig aan moest doen. Dat vond hij geen enkel probleem want dan kon hij muziek schrijven en of lezen en stuurde iedereen uit zijn muziekkamer als hij daar bezig was. In zijn laatste levensjaren werden er bezoekjes gebracht aan het ziekenhuis en daar bleef hij dan een nachtje ter observatie. Dat vond hij wel prima, er werd voor hem gezorgd, (in het ziekenhuis ook door mijn broer) en hij vond het gezellig. Ik deel die liefde eigenlijk niet zo. Ik wil geen nachtjes blijven in het ziekenhuis ook al heb ik er zelf meer dan dertig jaar gewerkt.
Mijn voet is tot mijn knie in het gips verpakt, eerst blauw, daarna groen en ik heb een lijst van het ziekenhuis meegekregen waar ik mij aan moet houden. Ook voor eventuele hulp die ingeschakeld kan worden. Daar was ik snel mee klaar want ik wilde dat niet. Ik kan ook best met krukken lopen, al was dat in het ziekenhuis vanuit ligstand wel even een dingetje. Verder zijn er nogal wat familieleden die mij helpen en alle externe hulp is netjes afgemeld. Maar alles doet wel pijn en het is lastig om je met een gipsvoet te verplaatsen.
Ineens staat er dan een dame van een thuiszorg organisatie voor de deur en deelt mede dat zij mijn benen komt inzwachtelen …Huh, waarom in vredesnaam, er zit al gips omheen, en ik zie al bijna hoe ik als een soort mummie van top tot teen wordt ingezwachteld… De dame houdt vol en het duurt even voordat ik haar ervan heb overtuigd dat ze toch niet op het goede adres is. En dan gaat ze weer. Nijdig ben ik niet want ze doet gewoon haar werk en er is een vergissing gemaakt. Hoewel ik er ook om moet lachen ben ik toch wel een beetje geagiteerd en even niet zo geduldig.
In gedachten hoor ik mijn vader hard schaterlachen om de vergissing. ‘Maak je niet druk, Con Sordino. Ga lekker thee drinken’. Dat doe ik dus maar.
©Hanneke van den Berg, 15 september 2021
Afbeelding: Pietronella Peters, ca. 1900. Bron: Wikipedia, Nagel Auktionen DE, Berlin
#geduld #consordino #dolce #schaterlachen #rustig #theedrinken #gipsvoet #delen #lachen #humor #hulp #ziekenhuis #klanten #tenen #tonen #vivace #plagen #wijsheid #vergissen #mogelijkheden #lezen #schrijven
Sinds 2010 heb ik een succesvolle praktijk voor Coaching, Counseling en Training. Ik bied unieke programma’s voor stressmanagement en persoonlijke ontwikkeling. Hierdoor ben ik de verbindende schakel tussen persoonlijk leiderschap, kwaliteit en vitaliteit.
Verander je perspectieven en creëer een stressvrij en gezond leven!
#Persoonlijk #Leiderschap #Verbinding en #Identiteit
⇒ Like hier mijn facebookpagina!
Laat een reactie achter in het commentaarveld!